Wyvern

Ένα από τα πολύ παλιά σκίτσα και πολύ γρήγορα. Παρόλο την απλότητα του βγάζει μια ωραία κίνηση και δυναμισμό που δεν τον έχω πετύχει σε σκίτσα που δούλευα για ώρες. Κλασσικά, μαύρο πενάκι σε απλό χαρτί!

Λευκός Δράκος(White Dragon)

Αυτό το σκίτσο, μαζί με άλλα, το έκανα ως μελέτη για να γίνει αργότερα κεραμικό γλυπτό! Ακόμα βέβαια στην μελέτη έχει μείνει αλλά είναι ένα από τα αγαπημένα μου και αργά η γρήγορα θα υλοποιηθεί!  Και αυτό έχει γίνει με πενάκι σε απλό χαρτί!

Νευριασμένος Δράκος(Angry Dragon)

Ένα σκίτσο που έκανα μέσα στο στρατόπεδο, όταν ήμουν φαντάρος, σε μία από τις πολλές απάλευτες στιγμές. Η τεχνική είναι πενάκι σε απλό χαρτί και όπως αναφέρει και ο τίτλος πρόκειται για ένα νευριασμένο Δράκο! Προσοχή δαγκώνει!

Αρχαίος Δράκος

Το συγκεκριμένο σκίτσο είναι με πενάκι σε απλό χαρτί, όπως και τα περισσότερα άλλωστε!

Ο ΟΦΗΣ (Ελλάδα)

Ο Όφης είναι η μορφή του δράκου στην Ελλάδα. Ξεκινάει από τα αρχαία χρόνια με τους φιδόμορφους φύλακες μεγάλων θησαυρών, για να συνεχίσει μέχρι την νεότερη Ελλάδα σχεδόν απαράλλαχτος. Από τις πιο γνωστές λαϊκές ιστορίες, όταν το θέατρο σκιών με τον γνωστό και αγαπητό σε όλους μας Καραγκιόζη ευημερούσε, είναι ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι. Ό μεγάλος ήρωας της αρχαιότητας έπρεπε να εμφανιστεί για να λυτρώσει τον κόσμο από τον θηρίο.

Η δύναμη του ήρωα κρίνεται πολλές φορές από τον αντίπαλο του. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι κάλεσαν μια τέτοια προσωπικότητα για να αντιμετωπίσει το δράκο. Και άλλοι ήρωες στην αρχαιότητα αντιμετώπισαν δράκοντες. Ο Ηρακλής δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, όταν στο δεύτερο άθλο του αντιμετώπισε την Λερναία Ύδρα και κατάφερε να την εξουδετερώσει με την βοήθεια του ανιψιού του Ιόλαου. Ο Ιάσονας, χρειάσθηκε επίσης βοήθεια, από την Μήδεια αυτή τη φορά, για να κοιμίσει τον δράκο που φύλαγε το χρυσόμαλλο δέρας και να επιστρέψει θριαμβευτής στην πατρίδα του.

Τιμώντας την Ελληνική παράδοση του δράκοντα, κατασκευάσθηκε το γλυπτό του Όφη δίνοντας έμφαση στη φιδίσια κίνηση του σώματος του, και στην άγρια έκφραση του κεφαλιού του.

Είναι ο πρώτος δράκοντας που βάφτηκε με την τεχνική του ρακού και το αποτέλεσμα είναι πολύ δυναμικό. Όμορφοι σκούροι χρωματισμοί που σε κάποιες περιπτώσεις γυαλίζουν ενώ σε άλλες είναι ματ, σε συνδυασμό με μαυρισμένα κόκκινα, δίνουν ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα.

Επιτιθέμενος Μαύρος Δράκος

Οι Μαύροι Δράκοι αντιπροσωπεύουν συνήθως επιθετικές ιδεολογίες και σκοτεινές απόψεις. Παρουσιάζονται πολλές φορές σαν την προσωποποίηση του κακού που σπέρνει τον όλεθρο και τον πανικό στο διάβα του. Θα τον συναντήσουμε όμως και σε κάποιες περιπτώσεις σαν αντιπρόσωπο του καλού και προστάτη. Ο συγκεκριμένος Μαύρος Δράκος βρίσκεται σε επιθετική στάση έτοιμος να αντιμετωπίσει όλους τους αντιπάλους του.

Το γλυπτό αυτό είναι φτιαγμένο με λευκό πηλό τύπου γκρε εμπλουτισμένο με κόκκους σαμότ. Έχει ψηθεί στους 1.100 βαθμούς σε ηλεκτρικό φούρνο για αρκετές ώρες, ώστε να μην σπάσει καθώς δεν είναι κούφιο αλλά μασίφ. Ο χρωματισμός του έγινε με οξείδια του χαλκού και του κοβαλτίου που έχουν δώσει ιριδίζον μαύρο και μπλε χρώμα αντίστοιχα. Με την χρήση οξειδίων αντί για σμάλτων πέτυχα μια επιφάνεια τραχιά και ακανόνιστα χρωματισμένη που ταιριάζει στο θέμα του γλυπτού. Επίσης, με τις ιριδίζων εναλλαγές του μαύρου και του μπλε, δημιουργεί την εντύπωση δέρματος ενός υπερφυσικού όντος, όπως είναι αυτό του δράκου!

ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ(Ελλάδα)

Το πλάσμα αυτό έχει ογκώδες σώμα φιδιού ή σκύλου και πέντε, επτά ή εννιά κεφάλια δράκου. Είναι κόρη του τερατώδους εκατοντακέφαλου Τυφώνα ή Τυφωέα και της Έχιδνας που ήταν μισή γυναίκα και μισή φίδι. Έλεγαν ότι το ένα κεντρικό κεφάλι ήταν αθάνατο και ανθρώπινο.

Η Λερναία Ύδρα ήταν αδερφή του φύλακα του Άδη Κέρβερου, του Κρομμυώνα, της Χίμαιρας της Λυκίας και της Σφίγγας της Θήβας. Το τέρας, όπως και ο λέοντας της Νεμέας, είχε ανατραφεί από την Ήρα με σκοπό να υπονομεύσει το κύρος του Ηρακλή.

Η Ύδρα (νερόφιδο) έδωσε το όνομα της στο νησί Ύδρα αν και ζούσε στους βάλτους της παραλιακής πόλης Λέρνης ή Λέρνας, δίπλα στο σημερινό χωριό Μύλοι (περίπου οχτώ

χιλιόμετρα έξω από την αρχαία πόλη του Άργους, απέναντι από το Ναύπλιο).

Στην περιοχή υπήρχε ποταμός, πολλές πηγές, όπως η τριπλή πηγή της Αμυμώνης και η μικρή λίμνη Αλκυονίς, που την θεωρούσαν απύθμενη και μια από της «πύλες του Άδη», αφού πίστευαν ότι από εδώ κατέβηκε και ο Διόνυσος στον Κάτω Κόσμο, για να πάρει πίσω την μητέρα του Σεμέλη. Επίσης, τελούσαν Μυστήρια προς τιμήν της Λερναίας Δήμητρας, καθώς σύμφωνα με μια εκδοχή, Από εδώ πήραν την άγουσα για τον Κάτω Κόσμο ο Άδης και η Περσεφόνη.

Η Λερναία Ύδρα είχε εγκατασταθεί κάτω από ένα πλάτανο και τρομοκρατούσε τους κατοίκους του Αργολικού κόλπου. Κατασπάραζε όποιο ζώο περνούσε από εκεί, ενώ η δηλητηριώδης ανάσα της μόλυνε τα νερά και κατέστρεφε τα σπαρτά. Ακόμη και όταν κοιμόταν, η μολυσμένη ανάσα μπορούσε να σκοτώσει όποιον πλησίαζε προς το μέρος της. Επιπλέον, όλα έδειχναν ότι θα ζούσε αιώνια και θα ήταν ανίκητη, αφού, ακόμα και όταν έχανε ένα κεφάλι, φύτρωναν δύο ή και τρία στη θέση του.

Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, υπήρχε και η φήμη ότι ο δράκος είχε βοηθό ένα τεράστιο κάβουρα με πελώριες δαγκάνες, για αυτό ο Ηρακλής πήρε μαζί του για βοηθό το φίλο και ανιψιό του Ιόλαο.

Ο ήρωας και ο Ιόλαος ανακάλυψαν, χάρη στις οδηγίες της Αθηνάς, τη φωλιά της Ύδρας στους λόφους, κοντά στις πηγές. Ο Ηρακλής έβαλε πρώτα φωτιά στο δάσος, πίσω από τους βάλτους, ώστε να μην μπορεί το τέρας να υποχωρήσει και αφού πυράκτωσε τα βέλη του, τα εκτόξευσε μέσα στη φωλιά της, αναγκάζοντάς την να επιτεθεί.

Η Ύδρα πράγματι όρμησε στον ήρωα και τον άρπαξε από το πόδι, έχασε όμως γρήγορα το πρώτο της κεφάλι, καθώς της το έλιωσε το ρόπαλο του Ηρακλή (ή το έκοψε με πέλεκυ). Στη θέση του όμως φύτρωσαν δύο νέα. Τότε βγήκε και από το νερό και ο κάβουρας, που όρμησε στον Ηρακλή και πρόλαβε να τον δαγκώσει στο πόδι, λίγο πριν τον σκοτώσει ο ήρωας ή ο Ιόλαος (η Ήρα μεταμόρφωσε τον κάβουρα στον αστερισμό και ζώδιο του Καρκίνου).

Καθώς η Ύδρα παρακολουθούσε την μοίρα του κάβουρα ο Ηρακλής πήρε ένα φλεγόμενο δέντρο και της έκοψε ένα ακόμα κεφάλι, ενώ πρόσεξε αυτή την φορά πως δεν φύτρωσε κανένα καινούριο στη θέση του. Κατάλαβε πως υπαίτιος για αυτό ήταν η φωτιά , που έκαψε την ρίζα του λαιμού και άρχισε να κόβει τα κεφάλια το ένα μετά το άλλο, ενώ ο Ιόλαος καυτηρίαζε τους κομμένους λαιμούς με ένα αναμμένο κλαδί, πράγμα το οποίο δεν επέτρεπε να ξαναφυτρώσουν καινούρια κεφάλια. Τέλος ο Ηρακλής έκαψε και το κυρίως αθάνατο κεφάλι, μέρος του οποίου ήταν από χρυσάφι, και έθαψε τις στάχτες του κάτω από ένα μεγάλο βράχο, κοντά στους Ελαιούς. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή δεν το έκαψε αλλά παραμένει ζωντανό κάτω από τον βράχο καταδικασμένο να μισεί και να ονειρεύεται αιώνια.

Αυτό ήταν το τέλος της τρομερής Λερναίας Ύδρας. Στη συνέχεια ο γιος του Δία βούτηξε τα βέλη του στο αίμα ή στη δηλητηριώδη χολή της αποκτώντας ένα τρομερό όπλο που προκαλούσε φοβερές πληγές ακόμα και στους αθανάτους.

Λέγεται πως ο βασιλιάς των Μυκηνών Ευρυσθέας τον οποίο υπηρετούσε ο Ηρακλής αρνήθηκε να μετρήσει τον άθλο αυτό λόγο της συμμετοχής του Ιόλαου. Η παράδοση όμως αγνόησε τον Ευρυσθέα και συμπεριέλαβε και την Λερναία Ύδρα στη δωδεκάδα των περίφημων άθλων.

Ο Παυσανίας θεωρούσε το τέρας ως ένα τεράστιο νερόφιδο, ενώ πολλοί πίστευαν ότι επρόκειτο για υπόγειο ποτάμι που πλημμύριζε την περιοχή των πηγών.

Η νίκη κατά της Λερναίας Ύδρας συμβολίζει, σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, την προσπάθεια για την αποξήρανση των βάλτων της περιοχής. Συμβολικά ως ηλιακός ήρωας ο Ηρακλής μπορούσε

να στεγνώσει με την δύναμη του το απέραντο έλος και να περιορίσει τις δυσάρεστες συνέπειές του στους κατοίκους των γύρω περιοχών.

ο Ηρακλής μάχεται με την Λερναία Ύδρα. Μπρούτζινος δίσκος από τον Ιταλό γλύπτη Antico

κατασκευασμένο το 1490 μ.Χ. Museo Nazionale del Bargello, Florence

Οι άθλοι του Ηρακλή ήταν πολύ διαδεδομένοι στηνδιακόσμηση

των αγγείων(και όχι μόνο) στην αρχαία Ελλάδα

ΠΥΘΩΝ (Ελλάδα)

Τεράστιο φίδι με κεφάλι δράκου, γιος της θεάς Γαίας (λέγεται και ότι το γέννησε η Ήρα με παρθενογένεση).

Ο Πύθων κυνήγησε ανελέητα την μητέρα του Απόλλωνα Λητώ, κόρη του Τιτάνα Κοίου και της Φοίβης, εκτελώντας εντολές της ζηλόφθονης Ήρας. Στόχος του ήταν να μην βρει σταθερό τόπο η ετοιμόγεννη Λητώ ώστε να μην μπορέσει να γεννήσει τα δίδυμα παιδιά της, που ήταν απόγονοι του Δία.

Τελικά ο Ποσειδώνας, ύστερα από παρέμβαση του Δία, ακινητοποίησε και «φανέρωσε» τη μέχρι τότε περιπλανώμενη νήσο Δήλο (φανερή), ενώ έφραξε τον δρόμο στον Πύθωνα.

Εκεί βρήκε καταφύγιο η Λητώ, ταξιδεύοντας πάνω στα φτερά του Νοτίου Ανέμου. Πρώτα γέννησε στο ξερονήσι δίπλα στη Δήλο την Άρτεμη, τη θεά του κυνηγιού, των ζώων και της γονιμότητας, και αμέσως μετά πέρασε το θαλάσσιο στενό και βγήκε στη διπλανή Δήλο(η παλιά ονομασία της ήταν Ορτυγία, «ο τόπος του ορτυκιού»). Εκεί ύστερα από εννιά ημέρες και εννιά νύχτες πόνων , γέννησε κάτω από μία φοινικιά και τον δίδυμο αδερφό της Άρτεμης Απόλλωνα, τον θεό του φωτός, του ήλιου, της ιατρικής και της προφητείας.

Σύμφωνα με άλλη παράδοση, η Λητώ γέννησε τα παιδιά της στο ιερό άλσος της Ορτυγίας, στις όχθες του ποταμού Κέχριου κοντά στην Έφεσο.

Ο Απόλλωνας μεγάλωσε αμέσως μόλις γεννήθηκε (τον τάισε η Θέμις νέκταρ και αμβροσία), και ζήτησε αμέσως το ασημένιο τόξο του και την χρυσή λύρα. Τέσσερις ημέρες αργότερα έψαξε και βρήκε τον Πύθωνα σε μια βαθιά χαράδρα του Παρνασσού, όπου και τον σκότωσε με βροχή από βέλη που του είχε φτιάξει ο Ήφαιστος. Στη συνέχεια έθαψε βαθιά το σώμα του τέρατος, το οποίο άρχισε να αποσυντίθεται (Πύθων : «αυτός που σαπίζει» ), και το μέρος από τότε ονομάστηκε Πυθώ.

Ο Απόλλων κάλυψε με το δέρμα του Πύθωνα τον τρίποδα του μαντείου, δηλώνοντας ότι στο εξής του ανήκε. Επίσης σε ανάμνηση της πράξης του ίδρυσε τους Πυθικούς αγώνες, ενώ από τότε πήρε το προσωνύμιο Πύθιος.

Υπήρξε όμως μια μικρή εκκρεμότητα. Ο Πύθων ήταν παιδί της Γαίας, είχε δηλαδή θεϊκή καταγωγή, επομένως ο Απόλλων έπρεπε να υποβληθεί σε διαδικασία εξιλασμού, για να μπορέσει να ασκήσει τα καθήκοντα του ως θεός. Ο Δίας από την πλευρά του, ήταν υποχρεωμένος να τιμωρήσει το γιο του, για αυτό διέταξε να εξαγνιστεί στην κοιλάδα των Τεμπών και στη συνέχεια να υπηρετήσει για εννιά χρόνια ως απλός βοσκός το βασιλιά των Φερών της Θεσσαλίας Άδμητο (αδάμαστο) τον οποίο ο Απόλλωνας υπηρέτησε ξανά αργότερα για ένα χρόνο για τον φόνο των κυκλώπων.

Στην τοποθεσία των Δελφών, ιδρύθηκε, προς τιμή του Απόλλωνα, το περίφημο και ιερό μαντείο. Εδώ γιόρταζαν κάθε χρόνο τη γέννηση του θεού με εκατόμβη (θυσία εκατό βοδιών) και έρχονταν απλοί άνθρωποι και βασιλιάδες από πολλά μέρη του κόσμου, για να λάβουν τον πολύτιμο χρησμό της Πυθίας.

Σύμφωνα με μια παράδοση, ο Δίας άφησε δύο αετούς (ή περιστέρια) να πετάξουν ο ένας από την ανατολή και ο άλλος από την δύση, οι οποίοι συναντήθηκαν στο κέντρο, τον ομφαλό της γης, στους Δελφούς. Στη συνέχεια παρήγγειλε στο γιο του να ιδρύσει στην τοποθεσία αυτή, την Πυθώ, ιερό και μαντείο, που θα γινόταν διάσημο στην αρχαιότητα.

Πριν ιδρύσει ο Απόλλωνας το μαντείο του, υπήρχε ήδη στους Δελφούς ιερό και μαντείο της Γαίας και του Δία, σε χώρο που μοιράζονταν με την Θέμιδα, τη θεά που εφηύρε τις μαντικές ιδιότητες. Φύλακας του μαντείου ήταν ο γιος της Γαίας Πύθων και η φιδίσια θεότητα Δελφύνη, τέρας με σώμα γυναίκας και ουρά φιδιού.

Ο Δίας παραχώρησε το μαντείο στον Απόλλωνα και η Γαία στη Θέμιδα, η οποία με την σειρά της το πρόσφερε στον Απόλλωνα. Προφανώς αυτός ο μύθος σκοπεύει να δώσει μια εξήγηση για την μετάβαση του ελέγχου του μαντείου των Δελφών.

Πρώτη ιέρεια του Απόλλωνα ήταν η Φημονόη, που ονομάστηκε Πυθία. Πριν από κάθε χρησμό η Πυθία πλενόταν με νερό της Κασταλίας πηγής και μετά μασούσε φύλλα δάφνης. Στη συνέχεια προσέφερε τους χρησμούς της καθισμένη σε τρίποδα που βρισκόταν πάνω από ένα άνοιγμα της γης, από το οποίο έβγαιναν καπνοί. Σύμφωνα με τον Στράβωνα, οι καπνοί αυτοί προκαλούσαν «ενθουσιασμό».

Οι παλαιότεροι Πυθικοί αγώνες ήταν μουσικοί και γίνονταν κάθε οκτώ χρόνια, ενώ αργότερα, στην πρώτη αναβίωση τους από τον τύραννο της Σικυώνος Κλεισθένη (582 π.Χ.), έγιναν πανελλήνιοι και προστέθηκαν αγώνες γυμνικοί κατά το πρότυπο των Ολυμπιακών Αγώνων. Σύντομα τα Πύθια έγιναν το δεύτερο σημαντικότερο αθλητικό γεγονός μετά τους Ολυμπιακούς και τελούνταν επίσης κάθε συμπληρωμένα τέσσερα χρόνια, Αύγουστο ή Σεπτέμβριο. Ιδιαίτερη φήμη απέκτησαν οι ιππικοί αγώνες, κυρίως οι αρματοδρομίες.

Αναπαράσταση του χρυσού Τρίποδου των Πλαταιών, αφιερωμένο τους Δελφούς,από το ένα δέκατο των λαφύρων,μετά την μάχη (479 π.Χ.).Στα σώματα των τριών μπρούτζινων φιδιών, ήταν χαραγμένα ταονόματα των πόλεων που έλαβαν μέρος. Τα σώματα των τριών φιδιών του Τρίποδουτων Πλαταιών, μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, όπου βρίσκονται έως σήμερα στην πλατεία του Ιπποδρομίου.

ΛΑΔΩΝ (Ελλάδα)

Ο Λάδων έχει την κλασική μορφή του ελληνικού δράκου. Έχει σώμα φιδιού και κεφάλι δράκοντα. Όπως συμβαίνει όμως με πολλές περιγραφές στους Ελληνικούς μύθους, υπάρχουν πολλές διαφορετικές ερμηνείες τόσο για την εμφάνιση του όσο και για την καταγωγή του.

Στις περισσότερες περιγραφές εμφανίζεται να έχει δύο κεφάλια, σε άλλες με τρία και άλλοτε με εκατό όπως ο γίγαντας Τυφώνας. Είχε επίσης την δυνατότητα να μιλάει με ανθρώπινη φωνή. Λέγετε μάλιστα πως ήταν γνώστης πολλών γλωσσών(γεγονός που πέρα από νοημοσύνη του προσδίδει και σοφία ). Το μέγεθος του ήταν τόσο που χανόταν από το μάτι καθώς πέρναγε γύρω από τα βουνά.

Όσο για την καταγωγή του έχουμε δύο εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη είναι γιος του κυβερνήτη των θαλάσσιων τεράτων θεού Φόρκυ, ή Φόρκυνα, και της συζύγου του Κητώς. Τον θέλουν όμως και γιο της Γαίας χωρίς όμως πατέρα. Το ίδιο ενδιαφέρον έχουν και τα αδέρφια του Λάδωνα. Από τις πιο γνωστές προσωπικότητες στο χώρο των τεράτων, αδερφή του Λάδωνα και μάνα πολλών από των πιο τρομερών πλασμάτων της αρχαίας Ελλάδος είναι η Έχιδνα. Πανέμορφη φτερωτή γυναίκα από την μέση και πάνω και τεράστιο ευκίνητο φίδι από την μέση και κάτω. Αδερφές του ήταν οι τρεις κακάσχημες Γραίες Δεινώ, Ενυώ και Πεμφρυδώ, που διάθεταν όλες μαζί ένα μάτι και ένα δόντι, όπως και οι τρεις φριχτές Γοργόνες Σθενώ, Ευριάλη και η πασίγνωστη Μέδουσα με την ματιά που πέτρωνε όποιον κοιτούσε. Τέλος αδερφή του φοβερού αυτού δράκοντα είναι και η νύμφη Θόωσα η οποία απέκτησε με τον Ποσειδώνα τον μονόφθαλμο κύκλωπα Πολύφημο.

Ο ρόλος του ακοίμητου και δυνατού δράκοντα Λάδωνα ήταν η φύλαξη της μηλιάς με τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, καθήκον που του είχε αναθέσει η Ήρα καθώς το πολύτιμο δέντρο της το είχε κάνει δώρο η Γαία για το γάμο της με τον βασιλιά των θεών τον ανυπέρβλητο Δία. Ήταν μόνιμα τυλιγμένος στο δέντρο και δεν άφηνε κανένα να πλησιάσει, ούτε καν τις νύμφες που βρίσκονταν και αυτές στον κήπο για να φυλάνε το δέντρο με τους πολύτιμους καρπούς. Αν και υπήρχε η φήμη πως κανείς δεν μπορούσε να ξεγελάσει ή να νικήσει στην μάχη το θηρίο αυτό, βρήκε τελικά το θάνατο από τα βέλη του Ηρακλή (που ήταν βουτηγμένα στο δηλητηριασμένο αίμα της Λερναίας Ύδρας ) όταν πήγε να πάρει τα χρυσά μήλα για να ολοκληρώσει έναν ακόμα από τους άθλους του. Η Ήρα λυπήθηκε τόσο για τον χαμό του αγαπημένου της φρουρού που τον μετέτρεψε στον αστερισμό του Όφεως.

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή ο Ηρακλής ζήτησε από τον τιτάνα Άτλαντα ο οποίος κρατούσε τον ουρανό να πάει να του φέρει τα μήλα και θα τον ξεκούραζε εκείνος κρατώντας για λίγο τον ουρανό. Ο Άτλαντας θεώρησε πως ήταν καλή στιγμή να κοροϊδέψει τον Ηρακλή και να ξεφορτωθεί μια για πάντα το βάρος τον. Με την βοήθεια των νυμφών οι οποίες έφτιαξαν ένα υπνωτικό γλυκό κοίμισε τον Λάδωνα και πήρε τρία χρυσά μήλα. Μάλιστα προθυμοποιήθηκε να πάει ο ίδιος τα μήλα πίσω στο βασιλιά Ευρυσθέα με πρόθεση να ξεφορτωθεί μια για πάντα τον ουρανό από τις πλάτες του. Ο Ηρακλής κατάλαβε την πρόθεση του και συμφώνησε ζητώντας από τον τιτάνα να του φέρει μια κουλούρα να βάλει στις πλάτες του γιατί ο ουρανός τον πίεζε. Μόλις έκανε ο τιτάνας να πιάσει τον ουρανό ο ήρωας τον άφησε και ξεγλίστρησε γρήγορα.

Το Δέντρο των Eσπερίδων στον κήπο τους «στην άκρη του κόσμου». Σε πάμπολλους μυθικούς παραδείσους, από τους κήπους της Αφροδίτης και των Eσπερίδων ώς τη σημιτική Eδέμ και την κελτική Tιρ Nα Oγκ, το Nησί με τις Mηλιές της Παντοτινής Nιότης, φυτρώνει μια μηλιά, ένα ιερό δέντρο της γνώσης και της ζωής. Tη φυλάει ένα δρακοντόφιδο κουλουριασμένο στη ρίζα ή στον κορμό της. Απουλικός κρατήρας,. μέσα 4ου αι. π.X. Moseo Jatta, Pούβο, Iταλία