ΤΙΑΜΑΤ(Μεσοποταμία)

Σε πολλούς πολιτισμούς του κόσμου θα δούμε τους δράκοντες να εμφανίζονται στις απαρχές του χρόνου και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να βοηθούν στη δημιουργία του κόσμου όπως τον ξέρουμε σήμερα. Η Τιαμάτ είναι ένας από αυτούς τους δράκοντες, που μαζί με τον σύντροφο της Απσού κυριαρχούν στον κόσμο πριν από την εμφάνιση των ανθρώπων.

Ο βαβυλωνιακός αυτός μύθος της δημιουργίας αναπτύχθηκε από τους Ασσύριους και από τους Ακκάδες και έχει διατηρηθεί σε επτά πλάκες που ανακαλύφθηκαν από τον George H. Smith μαζί με άλλα κείμενα που ανακαλύφθηκαν στη Νινευή. Οι πλάκες αυτές χρονολογούνται στο 1000 π.Χ. αλλά ο μύθος θεωρείται πολύ πιο παλιός προερχόμενος από της εύφορες κοιλάδες του Τίγρη και του Ευφράτη όταν στις περιοχές αυτές ανθούσαν οι πολιτισμοί των Ακκάδων και των Σουμέριων το 3000 πριν τη γέννηση του Θεανθρώπου.

Σύμφωνα λοιπόν με τον μύθο υπήρξε πριν την δημιουργία της γης και του ουρανού οι θεοί δράκοι Απσού που συμβόλιζε το γλυκό νερό η θεά και μητέρα πολλών κατοπινών θεοτήτων Τιαμάτ, που συμβόλιζε την άγρια θάλασσα και το αλμυρό νερό. Τα παιδιά των θεών αυτών θέλοντας να σφετεριστούν την δύναμη των γονιών τους συγκεντρώθηκαν και σκότωσαν τον πατέρα τους, με σκοπό αργότερα να εξολοθρέψουν και την Τιαμάτ. Όταν κατάλαβε τι είχε γίνει η Τιαμάτ έβγαλε μέσα από τα κύματα της πληθώρα τερατόμορφων πλασμάτων. Τεράστια ερπετά, πλάσματα άλλα με κεντριά σαν του σκορπιού και άλλα με σώματα ταύρου, λαγωνικά με μάτια που σπινθηροβολούσαν από φωτιά αλλά και πλάσματα του βυθού μαζεύτηκαν να την υπερασπιστούν. Το πιο τρομερό από όλα όμως ήταν η ίδια η Δράκαινα. Με δύο δυνατά πόδια που κατέληγαν σε νύχια κοφτερά σαν στιλέτα, μακρύ λαιμό με δύο κέρατα στην κορυφή του κεφαλιού της και σώμα καλυμμένο με αδιαπέραστα λέπια, ήθελε να πάρει εκδίκηση για τον χαμό του συντρόφου της. <!– /* Font Definitions */ @font-face

Στη θέα αυτή η θεοί τράπηκαν σε φυγή ψάχνοντας κάποιον να αντιμετωπίσει το πλάσμα αυτό. Ο ήρωας τους ήταν ο Μαρντούκ γιος του θεού ήλιου που πήρε την απόφαση να αντιμετωπίσει τον φοβερό αυτό δράκοντα, με αντάλλαγμα να γίνει ο βασιλιάς τον θεών αν κατάφερνε να βγει νικητής. Οι υπόλοιποι θεοί συμφώνησαν και έτσι ο Μαρντούκ πήρε το τόξο και τα βέλη του, τους ανέμους και ένα άθραυστο δίχτυ και πήγε να βρει την αντίπαλο του.

ξεφύγει. Αμέσως έστειλε ένα τυφώνα καταπάνω της και όταν εκείνη άνοιξε το στόμα της, όπως περίμενε, να τον καταπιεί, έστειλε μέσα της όλους τους ανέμους κρατώντας το στόμα της ανοιχτό. Χωρίς να χάσει χρόνο όπλισε το τόξο του και πέρασε το βέλος μέσα από το ανοιχτό στόμα της, βρίσκοντας την στην καρδιά. Το άψυχο σώμα της έπεσε νεκρό και στη θέα αυτή η ορδή από τα τέρατα που είχαν μαζευτεί σκόρπισε μακριά.

Ο Μαρντούκ έκοψε στα δύο το σώμα της και από το ένα κομμάτι έφτιαξε τον ουρανό και από το άλλο την γη. Δημιούργησε τα αστέρια και τα ουράνια σώματα και γέμισε την γη με πεδιάδες, δάση ποτάμια και βουνά. Στο τέλος από τις φλέβες του Κίνγκου, ενός από τους στρατηγούς της Τιαμάτ, έφτιαξε το ανθρώπινο είδος. Μία φυλή γεννημένη από αίμα και καταδικασμένη να το χύνει σε μεγάλες ποσότητες στους αιώνες που θα ακολουθήσουν.

Ο συμβολισμός του δράκοντα στους μύθους της δημιουργίας έχει να κάνει συνήθως με το αρχέγονο χάος που μόνο με την βοήθεια κάποιου θεού μπορεί ο άνθρωπο να αντιμετωπίσει. Στην περίπτωση αυτή ο Απσού συμβολίζει τα ποτάμια και τις λίμνες που ο άνθρωπος εύκολα δάμασε ενώ η Τιαμάτ συμβολίζει την άγρια θάλασσα με τα πλάσματα της που δύσκολα την αντιμετωπίζει.

Ό μύθος αυτός μας θυμίζει λίγο και τον δικό μας όπου οι Ολύμπιοι θεοί μαζεύτηκαν να πολεμήσουν τον πατέρα τους Κρόνο και τους τιτάνες. Για να εκδικηθεί η Γαία για τον χαμό τον παιδιών της αλλά και τον ευνουχισμό του άντρα της, έστειλε τον γίγαντα Τυφώνα που ήταν από τη μέση και κάτω φίδι. Μόλις είδαν το πλάσμα αυτό οι θεοί τράπηκαν σε φυγή εκτός από την Αθηνά, η γενναία στάση της οποίος φιλοτίμησε τον Δία που γύρισε να την βοηθήσει.