blue dragon

CHARMINGS

Leviathan

Στις γραφές του χριστιανισμού θα δούμε τον δράκοντα να επαναλαμβάνεται πολύ συχνά ξεκινώντας μάλιστα από την παλιά διαθήκη και το πρώτο κεφάλαιο, το βιβλίο της γένεσης. Σύμφωνα λοιπόν με τις γραφές, την πέμπτη ημέρα της δημιουργίας την οποία ο Θεός δημιούργησε και έδωσε πνοή στα πλάσματα της θάλασσας, έπλασε τον πανίσχυρο και επιβλητικό ερπετό δράκο Λεβιάθαν για να υπηρετεί ως άρχοντας του αχανούς θαλάσσιου βασιλείου. Όταν τον έριξε στη θάλασσα το τεράστιο φολιδωτό σώμα του δημιούργησε τεραστία παλιρροϊκά κύματα που σκέπασαν τις παραλίες. Τα μάτια του ,περισσότερα από 300, φώτιζαν μέσα στα νερά της θάλασσας και αντανακλούσαν μέχρι τον ουρανό. Το νερό έβραζε στο πέρασμα του και εξατμιζόταν όταν άνοιγε τα τεράστια σαγόνια του καθώς γλώσσες φωτιάς ξεπήδαγαν από το στόμα του.

Κανένα όπλο θνητού δεν μπορούσε να διαπεράσει την πανοπλία από λέπια που κάλυπταν το σώμα του Λεβιάθαν, ούτε κάποιο από τα πλάσματα του κόσμου μπορούσε να συγκριθεί μαζί του σε δύναμη και τίποτα δεν μπορούσε να προκαλέσει ούτε μια σπίθα τρόμου στην άφθαρτη καρδιά του. Δράκους χιλιάδες μίλια μακρείς τους καταβρόχθιζε σαν ποντίκια, ποταμοί άδειαζαν όταν δίψαγε, η λάμψη που άφηνε στο πέρασμα του γυάλιζε περισσότερο και από τα πιο λαμπερά κοσμήματα και όλος ο κόσμος παραμιλούσε για το θαύμα Λεβιάθαν.

Τελικά ο Θεός έπλασε ένα ζευγάρι από αυτά τα φανταστικά πλάσματα, άλλα όταν συνειδητοποίησε ότι η τρομερή τους δύναμη ήταν τόσο μεγάλη που όλος ο κόσμος θα απειλούνταν από την προοπτική μιας φυλής που τελικά θα επικρατούσε όλων των πλασμάτων, κατέστρεψε το ένα από αυτά. Για να απαλύνει όμως τον πόνο του για τον χαμό του συντρόφου του ο Θεός του χάρισε αθανασία.

Από τότε τις τρεις τελευταίες ώρες κάθε ημέρας, ο Θεός παίζει με τον Λεβιάθαν διασκεδάζοντας το τεράστιο δημιούργημα Του. Και αυτό θα συνεχίζεται μέχρι την ημέρα της κρίσης. Μόνο τότε ο Λεβιάθαν θα θανατωθεί από το χέρι του Αρχάγγελου Γαβριήλ, όπου η σάρκα του θα θρέψει τους δίκαιους και το φολιδωτό του δέρμα θα τους στεγάσει σε μια αδιαπέραστη τέντα. Τα υπολείμματα του θα σκορπιστούν πάνω από τα τοίχοι της Ιερουσαλήμ από όπου η λαμπρότητα τους θα φωτίζουν κάθε γωνιά της υδρογείου.

RED DRAGON

Αν υπάρχει ένα είδος δράκου που θα μπορούσαμε να τον θεωρήσουμε σαν το αντιπροσωπευτικό είδος των Ευρωπαϊκών δράκων δεν θα ήταν άλλος από τον μεγάλο Πύρινο Κόκκινο Δράκο!

Μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτού του δράκου τα προδίδει και το όνομα του. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά είναι το μέγεθος του που φτάνει σε κολοσσιαία μεγέθη. Μία εξίσου εντυπωσιακή ιδιότητα του είναι η φλεγόμενη ανάσα του

Γλώσσες φωτιάς βγαίνουν από το στόμα του κατά βούληση καίγοντας τα πάντα στο πέρασμα του. Ο δράκος αυτός έχει έξι μέλη. Τέσσερα δυνατά πόδια και δύο πελώριες μεμβρανοειδείς φτερούγες χάρη στις οποίες μπορεί να πετάει ψιλότερα από οποιαδήποτε πτηνό. Το σώμα του θυμίζει ερπετό και είναι καλυμμένο με χοντρά λέπια τόσο σκληρά που δεν μπορούν να τα διαπεράσουν τα κοινά ανθρώπινα όπλα. Ο λαιμός του είναι μακρύς και στηρίζει ένα μεγάλο κερασφόρο κεφάλι, ενώ καταλήγει σε μια μακριά ουρά με αγκάθια που τον βοηθά τόσο για επιθετικούς σκοπούς όσο και στο πέταγμα.

O Κόκκινος Δράκος θεωρείται από τους πιο αρχαίους δράκους που έχουν υπάρξει και ένας από τους πιο γνωστούς συμβολισμούς του είναι αυτός του φύλακα τεράστιων θησαυρών. Χτίζουν τις φωλιές τους με χρυσό και πολύτιμους λίθους στις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη για να είναι δύσκολο στους κλέφτες να τις βρουν. Αλίμονο σε όποιον τολμήσει να αρπάξει κάτι γιατί ο δράκος θα ψάξει για τον κλέφτη μέχρι την άκρη της γης καθώς είναι παθιασμένος με τα πλούτη του αλλά και γιατί το θεωρεί ύψιστη προσβολή. Η επιθετικότητα τους είναι ακόμα ένα από τα χαρακτηριστικά τους. Τους αρέσει πολύ η ανθρώπινη σάρκα και δεν θα διστάσουν να επιτεθούν σε κάποιον ιππότη τόσο για να μετρήσουν την δύναμη τους ,όσο και να του αποσπάσουν τα πλούτη του. Όπως λένε οι ίδιοι «αν θέλουν οι άνθρωποι να μην τους επιτιθόμαστε γιατί είναι φτιαγμένοι από σάρκα και χρυσό?»

Ο Κόκκινος Δράκος είναι γνήσιο σύμβολο δύναμης και υπεροχής. Το χρησιμοποιούσε ο ρωμαϊκός στρατός στα λάβαρα του, όπως και πολλοί ευγενής και βασιλιάδες σαν οικόσημο των οικογενειών και των βασιλείων τους. Ακόμα και σήμερα η σημαία της Ουαλίας έχει σχεδιασμένο ένα Κόκκινο Δράκο πάνω της.

Όπως είναι φυσικό, αυτό το είδος δράκου υπήρξε μεγάλη έμπνευση για τους λαογράφους της Ευρώπης, με μεγαλύτερη απήχηση στην Αγγλία και φυσικά στην Ουαλία. Ένας από τους πιο γνωστούς μύθους είναι αυτός της προφητείας του γνωστού μάγου Μέρλιν(Merlin

Σύμφωνα λοιπόν με την ιστορία αυτή ο βασιλιάς Βόρτιγκερ(Vortigern) ήθελε να χτίσει ένα απόρθητο φρούριο σε ένα ύψωμα στην πεδιάδα του Σάλσμπουρι(Salisbury). Ανέλαβαν λοιπόν το έργο αυτό οι καλύτεροι μασόνοι τις περιοχής αλλά το έργο που έφτιαχναν το πρωί γκρεμιζόταν κατά την διάρκεια της νύχτας.

Συμβουλευόμενος τους αστρολόγους της εποχής πήρε το χρησμό πως πρέπει να βρέξει τους βράχους, πάνω στους οποίους θα χτιζόταν το κάστρο, με το αίμα ενός πεντάχρονου αγοριού, που δεν έχει θνητό πατέρα. Μόνο σε ένα παιδί ταίριαζε αυτή η περιγραφή που δεν ήταν άλλος από τον Merlin. Για να γλιτώσει από τον θάνατο το αγόρι έδωσε την εξής προφητεία στο βασιλιά. Πως αν σκάψει την γη και αποξηράνει την λίμνη που θα συναντήσει από κάτω, θα βρει δύο πελώριους δράκους να ξεκουράζονται την ημέρα άλλα να μάχονται με τέτοια δύναμη την νύχτα που προκαλούν σεισμούς, γκρεμίζοντας τα τείχη που προσπαθούσε ο Βόρτιγκερ να χτίσει. Οι οδηγίες του μάγου ακολουθήθηκαν και όντως βρήκαν τους δράκους να μάχονται ώσπου ο δικέφαλος λευκός δράκος έσφαξε τον κόκκινο και εξαφανίστηκαν και οι δύο.

Ο βασιλιάς ρώτησε τον Merlin για το νόημα των δύο δράκων ο οποίος του απάντησε πως ο λευκός δικέφαλος δράκος συμβόλιζε τους δύο νεότερους γιους του βασιλιά Κονστάνς(Constance), που ήταν αποφασισμένοι να τον διώξουν από την βασιλεία. Μετά το λόγο του εξαφανίστηκε για να γλιτώσει από την μανία του Βόρτιγκερ που ήθελε να τον σκοτώσει.

Λίγο καιρό αργότερα οι δύο πρίγκιπες αιφνιδίασαν τον Βόρτιγκερ στο καινούριο του ανάκτορο και ανέκτησαν τον θρόνο του πατέρα τους. Αργότερα ένας από τους δύο πέθανε και ο άλλος υιοθέτησε και το όνομα του αδερφού του. Έτσι το νέο του όνομα ήταν Ούθερ Πέντραγκον(Uther Pendragon), βασιλιάς της Αγγλίας.

Βλέπουμε καθαρά σε αυτή την ιστορία τον συσχετισμό των βασιλιάδων με τους δράκους μια επαναλαμβανόμενη τακτική ώστε οι αυτοκράτορες να παίρνουν τα χαρακτηριστικά και τους συμβολισμούς που κρύβει ο δράκος. Στην περίπτωση αυτή ο τυραννικός βασιλιάς συμβολίζεται ως κόκκινος δράκος ενώ οι λυτρωτές ως λευκοί. Μάλιστα το ίδιο το όνομα του βασιλιά Πέντραγκον σημαίνει κεφαλή δράκος.

Wyvern-Αγγλία

Αν υπάρχει ένας δράκος που η μορφή του κρύβει τους περισσότερους συμβολισμούς αυτός είναι ο Wyvern! Εμφανίζεται σαν σύμβολο της ζήλιας, σαν διακριτικό του πολέμου, η προσωποποίηση της καταστροφής, ένα μη μετατρέψιμο θέμα στην αλχημεία, η μεταφορά του διαβόλου και σαν το επικρατέστερο σύμβολο στα οικόσημα των ευγενών. Σπάνια όμως μπορούμε να τον δούμε και σαν σύμβολο αληθινής και αιώνιας φιλίας και αγάπης.

Σε διαφορά με τους υπόλοιπους δράκους έχει μόνο δύο πόδια, πάνω στο φιδίσιο σώμα του, που καταλήγουν σε αιχμηρά νύχια. Θυμίζει λίγο τον Κόκατρις, αλλά οι διαφορές είναι εμφανής.

Από τις πιο γνωστές ιστορίες είναι αυτή της Μάουντ και του Wyvern. Οι γονείς τις Μάουντ δεν θα είχαν αντίρρηση για ένα σκυλάκι ή ένα γατάκι για την κόρη τους αλλά ήταν κάτι παραπάνω από ενοχλημένοι από το πλάσμα που έβλεπαν μπροστά τους, όσο μικρό και γεμάτο χρώματα και αν ήταν. Νωρίτερα εκείνη την ημέρα η Μάουντ περπατούσε στο δάσος κοντά στο σπίτι της το Μόρντιφορντ στην Αγγλική επαρχία της Χερεφόρντσαϊρ, όταν έπεσε πάνω σε ένα παράξενο ζώο που έμοιαζε έρημο και αποκαρδιωμένο να τριγυρνά ανάμεσα στα άνθη φανερά χαμένο.

Το πλάσμα έμοιαζε με μικρό δράκο. Το σώμα του δεν ήταν πιο μεγάλο από μιας σαύρας με τα γυαλιστερά πράσινα λέπια του, που αντανακλούσαν το φως του ήλιου, προσπαθούσε να σταθεί στο μοναδικό ζεύγος άκρων που είχε. Κάθε τόσο άνοιγε τα μεμβρανοειδή φτερά του κουνώντας τα με δύναμη προσπαθώντας μάταια να ανυψωθεί καθώς ήταν ακόμη πολύ μικρό σε ηλικία. Μόλις είδε την Μάουντ η δυστυχία του χάθηκε και άρχισε να κάνει κύκλους γύρω από την κοπέλα επιδεικνύοντας την χαρά του που δεν ήταν πια μόνο.

Σχέδιο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι ενός

τρομερού Γουίβερν που επιτίθεται σε ένα λιοντάρι

Η Μάουντ καλωσόρισε την χαρά αυτή του μικρού δράκου. και χαρούμενη τον πήρε πίσω σπίτι μαζί της πεπεισμένη πως και οι γονείς της θα μοιράζονταν την ίδια χαρά για το μικροσκοπικό αυτό πλάσμα. Εκείνοι όμως αναγνώρισαν το πλάσμα αυτό ως μια Γουίβερν (έστω και μια μικρή) και η αντίδραση τους ήταν πολύ διαφορετική. Με λόγο που δεν σήκωνε αντιρρήσεις επέμεναν να το επιστρέψει εκεί που το βρήκε. Σφίγγοντας την καρδιά τους για να μην λυγίσει από τα δάκρυα και τους λυγμούς της κόρης τους έκλεισαν την πόρτα πίσω της παρακολουθώντας με λύπη αλλά και ανακούφιση καθώς η κόρη τους πήγαινε σιγά πίσω στο δάσος ακολουθούμενη από τον μικρό παράξενο σύντροφο της.

Μόλις χάθηκε όμως από το βλέμμα τους, έφυγε από το κύριο μονοπάτι που οδηγούσε στο δάσος και έτρεξε σε ένα μυστικό μέρος, που ήξερε μόνο αυτή, όπου είχε περάσει πολλές ευτυχισμένες ώρες κρυμμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Εκεί άφησε το νεοαποκτημένο της κατοικίδιο όπου θα έμενε έτσι ώστε να μπορεί να το επισκέπτεται, να παίζει μαζί του να το ταΐζει κάθε μέρα, προστατευμένο από το βλέμμα των γονέων της και των άλλων κατοίκων της περιοχής.

Καθώς περνούσαν οι μήνες, το κατοικίδιο της Μάουντ, μεγάλωνε και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς. Το μικρό σαυροειδές ενηλικιωνόταν σε μια ώριμη Wyvern που τα απαλά πράσινα λέπια της σκλήρυναν σε κοφτερούς δίσκους, τα φτερά απλώνονταν σε μεγάλα νυχτεριδοειδή, και η μικρή χαριτωμένη του ουρά είχε ένα μεγάλο δηλητηριώδες και θανατηφόρο κεντρί.

Τα πιάτα με γάλα που έφερνε κάθε μέρα η πάντα πιστή Μάουντ που κάποτε ικανοποιούσαν την λιλιπούτεια όρεξη του δεν ήταν πλέον αρκετά για να κορέσουν την ολοένα και μεγαλύτερη πείνα του. Και έτσι άρχισε να ψάχνει αλλού για τροφή. Οι ντόπιοι χωρικοί σύντομα υπέφεραν από μεγάλες απώλειες και δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να ανακαλύψουν το γιατί. Ο δράκος της Μάουντ έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για το κρέας των προβάτων και των βοοειδών. Όταν αμυνόμενο αντιμετώπισε κάποιους χωρικούς που μαζεύτηκαν να το αντιμετωπίσουν ανακάλυψε άλλη μια γεύση που του άρεσε πολύ, την ανθρώπινη!

Η Μάουντ ήταν συντετριμμένη από την εξέλιξη του μέχρι τότε συντρόφου της στο παιχνίδι και τον παρακάλεσε να σταματήσει να επιτίθεται στους κατοίκους, αλλά μάταια προσπαθούσε να τον μεταπείσει. Ούτε η ευγενική παράκληση ενός αθώου παιδιού δεν μπορούσε να ηρεμήσει την ενστικτώδη φύση και την φύση του κυνηγού ενός αληθινού δράκου. Με την ωριμότητα του τα ένστικτα αυτά απελευθερώθηκαν σε μια βίαιη και ανεξέλεγκτη πρωτόγονη δύναμη. Μόνο ένα άτομο έμενε ασφαλές από την λεηλασία της Wyvern, η Μάουντ, η παιδική του φίλη.

Γιατί δεν ήταν ούτε η φωτιά αλλά ούτε και ο φόβος, παρά μόνο η αγάπη που ακόμα και οι καρδιές των πιο τρομερών δράκων περιέχουν και είναι τόσο σπάνιο να συγκινηθεί από κάποιον άνθρωπο. Μόνο εκείνη μπορούσε να περπατά δίπλα του, να κρατιέται από τα γαμψά νύχια του, και να τον κοιτάει με στα φεγγοβόλα μάτια του χωρίς να νιώθει φόβο. Τόσο μεγάλη είναι η δύναμη της αγάπης και της φιλίας.

Τίποτα όμως από αυτά δεν ήταν ικανά να αλλάξουν τα αναπόφευκτα γεγονότα που επρόκειτο να συμβούν. Η τυραννία της wyvern έπρεπε να τελειώσει αν ήθελαν οι κάτοικοι του Μόρντιφορντ να επιβιώσουν. Και έτσι ένα πρωινό μια ψηλή φιγούρα μέσα σε γυαλιστερή πανοπλία και καβάλα σε ένα περήφανο άτι είχε πάρει τον δρόμο για το δάσος με μια καλοφτιαγμένη λόγχη σφιχτά στο χέρι του.

Ένα μέλος από τις μεγαλύτερες οικογένειες της περιοχής των Γκάρστονς κατέβηκε από το άλογό του και φώναξε προς τον θανατηφόρο αντίπαλο του. Ξαφνικά μέσα από τους πυκνούς θάμνους ξεπρόβαλε η τρομερή φιγούρα που ήταν σχεδόν αόρατη καθώς τα πράσινα λέπια του είχαν γίνει ένα με το φύλλωμα των φυτών καθώς περίμενε ξαπλωμένο τον αντίπαλο του.

Ενστικτωδώς σήκωσε την ασπίδα του για να αποκρούσει την φλεγόμενη σφαίρα που βγήκε από τα ορθάνοικτα σαγόνια του δράκου ενώ την ίδια στιγμή ώθησε την λόγχη του μέσα στο λαιμό του από το ανοιχτό του στόμα. Η λόγχη τρύπησε εσωτερικά το κρέας του πλάσματος και μια έκρηξη μαύρου αίματος γέμισε το έδαφος.

Ο Γκάρστον έφερε επίσης και ένα καλά ακονισμένο σπαθί και ήταν έτοιμος να αποτελειώσει με αυτό το δράκοντα με ένα χτύπημα στο κεφάλι, όταν ακούσθηκε μια κραυγή κάποιας κοπέλας. Δεν ήταν κραυγή τρόμου αλλά οργής καθώς έβγαινε μέσα από τους θάμνους και επιτέθηκε στον άντρα με ρίχνοντας του πέτρες. Το άλογο τρομαγμένο σηκώθηκε αλλά η έκπληξη του Γκάρστον μεγάλωνε καθώς είδε το ίδιο κορίτσι να πέφτει στα γόνατα μέσα στα ματωμένα χόρτα κλαίγοντας ασταμάτητα με λυγμούς καθώς είχε τυλίξει τα χέρια της γύρω από το λαιμό του ετοιμοθάνατου δράκου.

Ήρεμος αλλά παράξενα ταραγμένος από την νίκη του σφάζοντας τον δράκο που τρομοκρατούσε την περιοχή για τόσο καιρό, ίππευσε μακριά στους χαρούμενους κατοίκους της Μόρντιφορντ αφήνοντας πίσω ένα νεκρό τέρας και την μόνη του φίλη, ένα κορίτσι με το όνομα Μάουντ όπου η αθωότητα των παιδικών της χρόνων κατέληξε σε ένα ξαφνικό, βάρβαρο και πρόωρο τέλος.

Μια εικόνα με ένα Γουίβερν μπορούσαμε να δούμε στο τοίχο της εκκλησίας του Μόρντιφορντ μέχρι το 1811 όπου παρά της παρακλήσεις των ντόπιων ο ιερέας την κατάστρεψε γιατί θεωρούσε ανίερο το σύμβολο του διαβόλου να βρίσκεται εκεί.

Ο Άγιος Γεώργιος και ο Δράκος

Μία από τις πιο γνωστές ιστορίες με δράκοντες που αναφέρεται και στις γραφές είναι η γνωστή μάχη του Αγίου Γεωργίου. Υπήρξε ένας φτερωτός πελώριος δράκοντας με μακριά σπειρωτή ουρά και πράσινα λέπια σαν του κροκόδειλου ο οποίος πρόβαλε από τους βάλτους της Σιλέν. Στο πέρασμα του όλα τα πλάσματα, άνθρωποι και ζώα, ασφυκτιούσαν από το δηλητήριο του.

Οι ντόπιοι αγρότες κατάστρωσαν ένα σχέδιο. Έστελναν στον δράκοντα κάθε μέρα από δύο πρόβατα για να κορέσουν την πείνα του θηρίου. Στην αρχή η στρατηγική αυτή έμοιαζε να πετυχαίνει αλλά έφτασε η στιγμή που τα πρόβατα σώθηκαν και το ερπετό βγήκε πάλι για κυνήγι. Τότε ήταν που με βαριά καρδιά ο βασιλιάς συμφώνησε να θυσιάζουν στον τύραννο δράκοντα από ένα παιδί κάθε ημέρα με την ελπίδα να κρατήσουν τον δράκοντα χορτάτο μέχρι κάποιο θαύμα να τους απαλλάξει από τον δαίμονα αυτό.

Αλλά οι ημέρες και οι εβδομάδες περνούσαν και κανένα θαύμα δεν φαινόταν να συμβαίνει. Ώσπου έφτασε το πρωινό όπου ήρθε η σειρά της ίδιας της κόρης του βασιλιά η όμορφη Αλκυόνη να δεθεί στον ξύλινο στύλο που δένονταν και τα υπόλοιπα παιδιά περιμένοντας τον φρικτό τους θάνατο. Κανένας δεν περίμενε πως το θαύμα που τόσο καιρό περίμεναν και τόσο θερμά προσεύχονταν θα γινόταν εκείνη την ημέρα.

Η πριγκίπισσα στεκόταν μόλις λίγα λεπτά όταν το πρόσωπο της χλόμιασε καθώς άκουσε πίσω της να την πλησιάζουν βαριά βήματα σίγουρη πως ο χαμός της πλησίαζε. Γύρισε τρομοκρατημένη το κεφάλι της για να δει τι ή ποιος τα προκαλούσε και αντίκρισε ένα ψηλό ιππότη με ασημένια πανοπλία όπου στον άσπρο θώρακα της υπήρχε ένας ερυθρός σταυρός. Μόλις είχε κατέβει από το κατάλευκο άτι του κρατώντας μια μακριά λόγχη και μια μεγάλη ασπίδα, πλησιάζοντας προς τo τρομοκρατημένο κορίτσι.

Η πριγκίπισσα βλέποντας στο πρόσωπο του νέου τον σωτήρα της δεν δίστασε να του εξηγήσει αμέσως την κατάσταση στην οποία ήταν μπλεγμένη. Εκείνος με

την σειρά του της είπε γρήγορα ποιος ήταν. Το όνομα του ήταν Γεώργιος, είχε μεγαλώσει στην ανατολική Τουρκία, στην Καππαδοκία, και ήταν στρατιώτης του Ρωμαϊκού στρατού πριν ασπαστεί τον χριστιανισμό. Τώρα ο μόνος κύριός του ήταν ο Θεός και κήρυττε το λόγο Του όπου και αν πήγαινε.

Στα μάτια του Γεωργίου ο δράκοντας ενσάρκωνε το κακό και όλα για τα οποία είχε πολεμήσει. Έτσι αντί να τραπεί σε φυγή και να σώσει τον εαυτό του, έλυσε το αβοήθητο κορίτσι και την ανέβασε στο άτι του προετοιμάζοντας τον εαυτό του για μάχη με τον τερατώδες αντίπαλο του. Δεν χρειάσθηκε να περιμένει για πολύ. Μέσα από τους βάλτους και χωρίς προειδοποίηση ξεπρόβαλε ένα τεράστιο κεφάλι ερπετού που το κρατούσε ένας πανίσχυρος λαιμός ανοίγοντας δρόμο μέσα από τους πυκνούς θάμνους. Ακολουθούσε ένα ογκώδες σώμα με πελώρια φτερά που κατέληγε σε μια μυτερή ουρά.

Μέσα από τα πολλά ταξίδια του σε πολλές μακρινές και αφιλόξενες περιοχές ο Γεώργιος είχε έρθει αντιμέτωπος με αναρίθμητους εχθρούς, τρομακτικά θηρία και δύσκολες καταστάσεις. Τίποτα όμως δεν θα μπορούσε να τον είχε προετοιμάσει για το τρομερό αυτό πλάσμα που αντίκριζαν τα μάτια του εκείνη την στιγμή. Το στόμα του έσταζε δηλητήριο που όταν ακούμπαγε τη γη ξέραινε τα φυτά και το έδαφος από κάτω του.

Ο δράκοντας κινιόταν γρήγορα ετοιμάζοντας την επίθεση του. Επιτάχυνε το βήμα του καθώς πλησίαζε τον ιππότη και άνοιξε τα πελώρια φτερά του. Ο Γεώργιος κάλυψε ενστικτωδώς την μύτη και τα μάτια του για να καλυφθεί από την δυσοσμία, έσφιξε την λόγχη στην παλάμη του έτοιμος να χτυπήσει με δύναμη τον δράκοντα όταν ξαφνικά τον πλεύρισαν δύο πελώρια φωτεινά άψυχα μάτια. Όπου και αν γύριζε το κεφάλι του έβλεπε μάτια να βγάζουν φλόγες να τον περικυκλώνουν και να τον ζαλίζουν. Μέσα στην ζάλη του σήκωσε την λόγχη του και με όση δύναμη είχε την ώθησε ανάμεσα στα πιο κόκκινα, φωτεινά και τρομακτικά από αυτά.

Μια τρομερή κραυγή διαπέρασε τον αέρα, και τα μάτια ξαφνικά εξαφανίστηκαν. Καθώς η κίνηση τους δεν τον αποπροσανατόλιζε άλλο, ο ιππότης κοίταξε κάτω και είδε τον δράκοντα ζωντανό αλλά θανάσιμα πληγωμένο. Η λόγχη του είχε διαπεράσει το στόμα του βγαίνοντας στο πίσω μέρος του λαιμού του. Στο πληγωμένο σώμα του δράκου είδε πως πάνω στα φτερά του βρίσκονταν πολύχρωμα σχέδια που έμοιαζαν με μάτια και ήταν αυτά που θόλωναν την όραση του.

Εκείνη την στιγμή πλησίασε η πριγκίπισσα με ανακούφιση για την νίκη του Γεωργίου. Έδεσαν με την ζώνη της τον δράκο και με το δυνατό καθαρόαιμο του τον οδήγησαν στο κάστρο. Εκεί ο βασιλιάς υποσχέθηκε στον Γεώργιο πως αν έσφαζε τον δράκο αυτός και οι υπήκοοι του θα βαφτίζονταν χριστιανοί. Έτσι και έγινε, ο ιππότης τους απάλλαξε από τον τύραννο τους και ο βασιλιάς κράτησε την υπόσχεση του. Αφού χαιρέτισε την πριγκίπισσα συνέχισε τον δρόμο του που σύντομα θα τον οδηγούσε να γίνει μάρτυρας του χριστιανισμού.

Στο πίνακα του Uccelo φαίνονται καθαρά τα μάτια στα φτερά του δράκου.

Jormugander-Σκανδιναβία

Ένας από τους μεγαλύτερους και πιο εντυπωσιακούς δράκοντες της Ευρώπης είναι ο Jormungander το ερπετό της Midgard που μας έρχεται από την μυθολογία των Σκανδιναβικών χωρών. Τον Jormungander τον δημιούργησε ο Loki θεός του σκότους. Το γεμάτο λέπια σώμα του εκτείνονταν μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι, ο λαιμός του ξεπέρναγε τα ψιλότερα βουνά και η αύρα του θανάτου ακολουθούσε το πέρασμα του. Δεν μας κάνει έκπληξη ότι, όταν τον έφεραν στην Aesir(το παλάτι των θεών) ο Odin(βασιλιάς των θεών), τον έριξε στα άδυτα των βαθύτερων ωκεανών.

Ενώ χάθηκε από την επιφάνια της γης η ύπαρξή του συνέχισε να ζει στα βάθη των ωκεανών και να μεγαλώνει σε απίστευτα μεγέθη μέχρι που το σώμα του τύλιξε όλη την γη και το κεφάλι του δάγκωνε την ούρα του. Η μοίρα του ήταν να παραμείνει εκεί μέχρι το Ragnarok, την ημέρα της μεγάλης μάχης .Μόνο τότε θα μπορούσε να ελευθερωθεί και την ημέρα εκείνη θα αντιμετώπιζε τον δυνατότερο από τους θεούς τον Thor(Θορ) θεό του κεραυνού.

Αρκετά πριν την τελική μάχη όμως, οι δύο αυτοί ισάξιοι αντίπαλοι θα αναμετρηθούν άλλες δύο φορές. Η πρώτη τους συνάντηση έγινε όταν ο Thor πήγε να επισκεφτεί τον βασιλιά των γιγάντων και αιώνιων αντιπάλων των θεών του Aesir, τον Utgardhaloki. Ο βασιλιάς των γιγάντων άδραξε την ευκαιρία να μειώσει την δύναμη του Thor βάζοντας τον να κάνει τρεις δοκιμασίες που θα αποτύχαινε σίγουρα. Οι δοκιμασίες ήταν αδύνατες να πραγματοποιηθούν από θνητό ή Θεό αλλά ο Utgardhaloki που κατείχε την γνώση της μαγείας και της ψευδαίσθησης της έκανε να μοιάζουν απλές, έτσι ώστε να ξεγελάσει τον καλεσμένο του.

Η μία από τις δοκιμασίες έμοιαζε τρομερά εύκολη. Θέλοντας να ειρωνευτεί την σε όλους γνωστή δύναμη του Thor, του είπε πως είναι τόσο αδύναμος που ούτε την γάτα του από το πάτωμα δεν μπορεί να σηκώσει. Ο Thor τρομερά εκνευρισμένος έπιασε την γάτα με τα δύο του χέρια σφίγγοντας την σε μια πολύ σφιχτή λαβή και κουλουριάζοντας την σε μια γούνινη μπάλα ετοιμάστηκε να την σηκώσει; αλλά η γάτα δεν κουνήθηκε. Όση δύναμη και αν έβαζε η γάτα δεν σηκώθηκε ούτε ένα εκατοστό από το έδαφος. Γελώντας δυνατά ο βασιλιάς μπροστά σε αυτό το θέαμα παρότρυνε τον Θεό να κάνει άλλη μια προσπάθεια.

Βάζοντας κάθε δράμι της δύναμης του, και καθώς κάθε τένοντας και μυς του είχε τεντώσει τόσο που δεν πήγαινε άλλο από την δύναμη που ασκούσε στο κατοικίδιο του βασιλιά και λίγο πριν νιώσει τα δάχτυλα του να σπάνε από την υπερένταση κατάφερε να σηκώσει λίγα χιλιοστά από το έδαφος τη μία πατούσα της γάτας.

Ο Thor ταπεινώθηκε εξίσου και στις άλλες δύο δοκιμασίες. Γνωστός για την αγάπη του για την μπύρα δεν κατάφερε να αδειάσει ένα κέρας σε τρεις γουλιές όταν ο βασιλιάς χρειάστηκε λιγότερες από δύο. Και η μεγαλύτερη ατίμωση ήρθε

όταν τον γονάτισε σε ένα αγώνα πάλης η νταντά που είχε σαν παιδί ο βασιλιάς, μια αδύναμη γριά γυναίκα.

Ατιμασμένος και εξευτελισμένος ο Thor έφυγε το επόμενο πρωί και τον συνόδευσε μέχρι τα σύνορα ο ίδιος ο βασιλιάς Utgardhaloki. Μόνο όταν φτάσανε στην άκρη του βασιλείου, για να μην έχει καμία επίπτωση στη χώρα του από την οργή του θεού, του αποκάλυψε την πραγματική φύση των δοκιμασιών που πέρασε.

Το κέρας που έπινε μπύρα ήταν συνδεμένο με τους ωκεανούς οπότε ήταν αδύνατο να το αδειάσει. Παρόλα αυτά τόση ήταν η ικανότητα του θεού που δημιούργησε την πρώτη άμπωτη σε όλο τον κόσμο. Όσο για την γριά κουβερνάντα δεν ήταν άλλη από τον γέρο χρόνο που όσο δυνατός και αν είσαι δεν μπορείς να τον νικήσεις.

Το πιο εκπληκτικό ήταν η δύναμη που έδειξε ο Thor όταν προσπάθησε να σηκώσει την γάτα του βασιλιά, γιατί δεν ήταν καθόλου αυτό που έδειχνε. Η αιλουροειδή μορφή της έκρυβε ένα πλάσμα τελείως διαφορετικό. Ήταν το ερπετό που είχε τυλίξει ολόκληρο τον κόσμο, ο Jormungander. Όταν ο Θεός κατάφερε να σηκώσει το πόδι της γάτας ουσιαστικά είχε σηκώσει το κεφάλι και την ουρά του ερπετού της Midgard, ένας άθλος τόσο εκπληκτικός που ο βασιλιάς ίσα που μπόρεσε να κρύψει τον τρόμο του με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

Μαθαίνοντας πως ξεγελάσθηκε, ο Thor σίγουρα θα σκότωνε τον βασιλιά με το μαγικό του σφυρί το Miolnir, αλλά μόλις είπε και τις τελευταίες του κουβέντες ο Utgardhaloki εξαφανίσθηκε καθώς αυτό που συνόδευε τον Θεό δεν ήταν άλλο από μια ψευδαίσθηση.

Μετά από πολλά χρόνια ο Thor μαζί με έναν άλλο γίγαντα τον Hymir, παππού του Tyr, θεού του πολέμου, ψάρευαν στον ωκεανό με την βάρκα του γίγαντα. Ο Thor είχε βάλει για δόλωμα ένα ολόκληρο κεφάλι από ένα βόδι όταν ξαφνικά ένιωσε να τους τραβάει κάτι τόσο δυνατά που παραλίγο να αναποδογυρίσει την βάρκα τους. Τότε ο θεός συνειδητοποίησε πως μόνο ένα πλάσμα στον κόσμο είχε τόση δύναμη, ο δράκος Jormungander. Έχοντας πιαστεί γερά στο αγκίστρι ο δράκος, σκέφτηκε πως το πλάσμα αυτό τον είχε κάνει να φανεί αδύναμος μπροστά στον βασιλιά των γιγάντων και πως ήταν καλή

ευκαιρία να πάρει εκδίκηση. Χρησιμοποιώντας κάθε άτομο της δύναμής του πάλεψε τόσο χρόνο που στα μάτια του τρομοκρατημένου Hymir φάνηκε σαν αιώνας. Κάποια στιγμή ο Jormungander φάνηκε να κουράζεται και ο Thor γευόταν ήδη την νίκη του. Μέσα σε πελώρια κύματα το κεφάλι του πλάσματος εμφανίστηκε στην επιφάνια της θάλασσας ενώ ο θεός είχε υψώσει το σφυρί του Miolnir για να δώσει το τελικό χτύπημα όταν τελευταία στιγμή τα νεύρα του γίγαντα δεν άντεξαν άλλο. Η θέα του τρομερού δράκου τόσο κοντά στο πρόσωπο του ήταν υπερβολικό για αυτόν και μέσα στον πανικό του μπήκε ανάμεσα στον θεό και τον δράκο δίνοντας στον Jormungander την ευκαιρία να φύγει. Σαν κίνηση απελπισίας ο Thor έριξε το σφυρί του, που δεν αστοχεί ποτέ, μέσα στα νερά ελπίζοντας να πετύχει το χτύπημα που αναζητούσε αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Στον κόσμο των θνητών φάνηκαν αμέτρητα τα χρόνια από την αρχή του χρόνου μέχρι την ημέρα του Ragnarok , αλλά για τους Θεούς του Aesir φάνηκε σαν μια στιγμή. Ήταν η ημέρα που περίμεναν της τελικής μάχης με τους θεούς να πολεμούν ενάντια στους γίγαντες, τους αγγέλους με τους δαίμονες, τους ανθρώπους ενάντια στα τέρατα, και τον Thor Θεό του κεραυνού ενάντια στον δράκοντα Jormungander.

Οι ωκεανοί φουρτούνιασαν καθώς το κολοσσιαίο ερπετό βγήκε στην στεριά να αντιμετωπίσει το μόνο πλάσμα που μπορούσε να του προσφέρει μια άξια μάχη. Η γη σείστηκε καθώς ο δράκοντας εξαπέλυσε την θανατηφόρα του επίθεση ενάντια στον αντίπαλο του, και οι ουρανοί φωτίστικαν από τους κεραυνούς και τα ακόντια αστραπής που έριχνε στον θανατηφόρο εχθρό του ο δυνατότερους από τους Θεούς.

Με μια τελευταία κραυγή πολέμου ο Thor σήκωσε το Miolnir πάνω από το κεφάλι του γυρνώντας το γύρω γύρω τόσο γρήγορα και δυνατά που δημιούργησε ανεμοστρόβιλο στον ουρανό. Έπειτα το κατέβασε με δύναμη στο οστέινο κεφάλι του δράκου δημιουργώντας έκρηξη από το χτύπημα που ακούσθηκε σε όλο τον κόσμο. Θανάσιμα πληγωμένο από το χτύπημα το ερπετό της Midgard εξαπέλυσε μια τελευταία επίθεση οργής και πόνου που έσπαγε τα αυτιά από την δύναμη της πριν πέσει άψυχο στο έδαφος.

Ο Thor επικράτησε του μεγαλύτερου εχθρού των Θεών του Aesir, αλλά και ο Jormungander νίκησε τον καλύτερό τους, καθώς μόλις μερικές στιγμές από τον θάνατο του δράκου, ο Thor έπεσε νεκρός δίπλα του ασφυκτιώντας από το πυκνό σύννεφο δηλητηρίου που άφησε με την τελευταία του πνοή το πελώριο πλάσμα. Για δύο εχθρούς τόσο ισοδύναμους το τέλος ήταν τόσο δίκαιο όσο και αναπόφευκτο.

Στην μυθολογία των Βίκινγκς υπάρχουν πολλές ιστορίες με δράκοντες. Όταν ακούμε Βίκινγκς μας έρχεται συχνά στο νου τα πλοία τους που η πλώρη τους κατέληγε σε κεφάλι δράκοντα. Ο Jormungander, ο πιο γνωστός δράκοντας στην μυθολογία τους συμβολίζει τη δύναμη του χάους που μόνο ο πιο δυνατός από τους θεούς τους μπορεί να νικήσει, όχι όμως χωρίς να χάσει και ο ίδιος την ζωή του.

ο Thor παλεύει με το ερπετό της Midgerd . Πίνακας του Henry Fuseli το 1788

RACU

Μία σχετικά πρόσφατη τεχνική που χρησιμοποίησα είναι το ψήσιμο με ρακού. Ουσιαστικά δεν πρόκειται τόσο για τεχνική ψησίματος του πηλού όσο για χρωματισμό του.

Η ιστορία του ρακού είναι πολύ ενδιαφέρον και έχει ως εξής. Ξεκίνησε στην Ιαπωνία και τοποθετείτε μεταξύ μιας τεχνικής και μιας τελετουργίας. Η τεχνική είναι πολύ απλή και τα μέσα φτωχά. Η τελετή που συνδέεται με το ρακού, είναι η τελετή του τσαγιού, άμεσα συνδεδεμένη με τον Ζεν Βουδισμό.

Ο Ζεν Βουδισμός, παρακλάδι του Βουδισμού, ήρθε και καθιερώθηκε στην Ιαπωνία από δύο κυρίως διακεκριμένους σοφούς τον Ισάϊ (1141-1215) και τον Ντόγκεν(1250-1253). Το Ζεν δεν έχει ένα δόγμα, αλλά είναι ένα πλησίασμα, ένας τρόπος για την σωτηρία. Το Ζεν σκοπεύει να δώσει ένα τέλος στον κλασσικό ανθρώπινο δυϊσμό του συνηθισμένου ανθρώπου και να βρει μια απόλυτη ένωση του σώματος και της ψυχής του ατόμου και της υπόλοιπης δημιουργίας. Αυτός ο στόχος της απόλυτης ένωσης παίρνει άπειρες μορφές.

Η σχέση μεταξύ Ζεν και Τειοποσίας πήρε μορφή στο τέλος του 15^ου αιώνα από τον Μουράτα Γιούκο(1423-1502) γνωστός σαν πατέρας της τελετής του τσαγιού. Η χρήση του τσαγιού γινόταν πριν για φαρμακευτικούς σκοπούς. Η τελική μορφή της τελετής του τσαγιού συνεχίστηκα από τον Rikyu(1521-1591). Κατά τον 17^ο αιώνα η τελετή του τσαγιού ήτανε εκλεπτυσμένη αν και απλή φόρμα λατρείας και μια εκτίμηση της τέχνης και της ζωής. Τα μπολ του ρακού είναι ανάμεσα στα πιο σπουδαία εφόδια της τελετής του τσαγιού.

Τo μπολ είναι ημισφαιρικό βάζο που χρησιμεύει για να ετοιμάζονται τα διάφορα ροφήματα. Το μπολ είναι το πιο πρωτόγονο δοχείο, αντικατέστησε τα δύο ενωμένα χέρια του ανθρώπου που πίνει από μια πηγή. Ο άνθρωπος επαναλαμβάνει την ίδια κίνηση για να κρατήσει το μπολ.

Τα μπολ είναι φτιαγμένα στο χέρι δεν έχουνε χερούλι το στόμιο τους είναι ανώμαλο και είναι κόκκινα ή μαύρα. Τα μπολ ρακού δεν είναι ραφιναρισμένα με την έννοια της τελειότητας, αλλά με την αισθητική της ατέλειας.

Στην Ιαπωνία του 16^ου αιώνα ο Τσοζίρο γιος Ameya, φτιάχνει κεραμίδια και μπολ ρυζιού αγροτικής προέλευσης, σύμφωνα με την παράδοση της οικογένειάς του. Την ίδια εποχή ο δάσκαλος του τσαγιού Rikyu, αναπτύσσει τους νόμους για την τελετή του τσαγιού και βρίσκει στην παραγωγή του Τσοσίρο ένα παράδειγμα απλότητας και φυσικότητας, που συσχετιζόταν με το πνεύμα του Ζεν. Η δουλειά του μπολ προσαρμόσθηκε στις ανάγκες της τελετής του τσαγιού και με την συμβολή του Rikyu τούτα γίνονται περιζήτητα.

Ο Ιντιόσο, δικτάτορας ευαίσθητος στην τέχνη του τσαγιού τίμησε την μνήμη του Τσοσίρο, το Jokey μια χρυσή σφραγίδα με το ιδεόγραμμα του ρακού χαραγμένο επάνω (που σημαίνει χαρά, ευχαρίστηση) . έτσι η δυναστεία ρακού, με την δύναμη του τίτλου της και τις επίσημες παραγγελίες διαιωνίζεται μέχρι τη δέκατη πέμπτη γενεά, η οποία δουλεύει ακόμα και σήμερα στο Kyoto. Παράλληλα με αυτή την αναγνωρισμένη γενεά και άλλοι κεραμίστες, ζωγράφοι, ποιητές ασκούν αυτό το είδος κεραμικής και φιλοσοφίας.

Η Ιαπωνία σήμερα έχει αλλάξει, και απομακρυνθεί από την παράδοση της. Ο τωρινός κεραμίστας ρακού έχει εκπαιδευτεί σε σχολή καλών τεχνών σαν γλύπτης. Τα μπολ τσαγιού φτιάχνονται στον τροχό πια και βιομηχανικές μονάδες πλήρως εξοπλισμένες και οργανωμένες παράγουν κατά εκατοντάδες ρακού προσπαθώντας να καλύψουν την ζήτηση. Για διάφορους λόγους οι πραγματικοί σκοποί του Rikyu φαίνεται να έχουν χαθεί.

Χάρη στην γενεά των Kenzan ο γνωστός Άγγλος κεραμίστας Bernard Leach, θα ανακαλύψει το ρακού και θα το μεταδώσει στη Δύση μέσω του βιβλίου του «A Potter’s Book» τη στοιχειώδη αλλά ουσιαστική γνώση. Μέσα από αυτό το βιβλίο που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1945, θα γεννηθούν όλες οι

σύγχρονες και Δυτικές μορφές, που μέσα από την μεγάλη ποικιλία που προσφέρουν συναντιούνται καλώς ή κακώς κάτω από τον τίτλο ρακού.

Το ρακού αρχίζει πολύ πριν την τεχνική, είναι ένας τρόπος ζωής, να δέχεσαι το ελεγχόμενο και το ανεξέλεγκτο, την εμβάθυνση που ζητάει την αυτοσυγκέντρωση που αμφισβητεί τον ορθολογισμό μέσα από την απελευθέρωση. Το ρακού είναι πολύ κοντά στη φύση. Το να κάνεις ρακού σημαίνει να είσαι λίγο σχοινοβάτης σε διαρκή αναζήτηση ισορροπίας, ότι προβληματίζεσαι για μια αρμονία μεταξύ της δικής σου ελευθερίας και της ύλης. Το ρακού πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μια προτροπή για αναζήτηση ένα ερέθισμα για την ανακάλυψη και την καλλιέργεια μιας ευαισθησίας και πλαστικότητας στη σκέψη.

Στην τεχνική αυτή το κεραμικό δέχεται πολύ μεγάλες και απότομες αλλαγές θερμοκρασίας (θερμικά σοκ) με αποτέλεσμα καταστροφικά πολλές φορές για αυτό. Δεν έχουν όλοι οι πηλοί την ανθεκτικότητα να ψηθούν με αυτό τον τρόπο. Ιδιαίτερα πηλοί που δεν αντέχουν μεγάλες θερμοκρασίες όπως ο τερακότα είναι εντελώς ακατάλληλοι. Ιδανικοί για αυτή την τεχνική είναι οι πηλοί με σαμότ καθώς οι κόκκοι άμμου του δίνουν μεγάλη ανθεκτικότητα.

Αφού το κεραμικό ψηθεί πρώτα μια φόρα βάφεται με τα υλικά και τα χρώματα της επιλογής μας αφήνοντας κάποιες επιφάνειες ακάλυπτες. Η θερμοκρασία στο καμίνι ανεβαίνει γρήγορα και όταν φτάσει στο μέγιστο της θερμοκρασίας που αντέχει ο πηλός ή το χρώμα το βγάζουμε όπως είναι καυτό και κατακόκκινο από την ζέστη και το ρίχνουμε σε μια λεκάνη με πριονίδι το οποίο παίρνει φωτιά, φροντίζοντας το πριονίδι να καλύψει όλο το αντικείμενο. Εκείνη την στιγμή ο πηλός καίγεται ακόμα και έχει ανάγκη οξυγόνο. Από την καύση όμως του πριονιδιού παράγεται διοξείδιο του άνθρακα το οποίο απορροφάται από τον πηλό δίνοντας του ένα φυσικό μαύρο χρώμα. Αμέσως βρέχουμε το κεραμικό και το βουτάμε στο νερό ρίχνοντας απότομα την θερμοκρασία του. Με αυτό τον τρόπο δένει το χρώμα πάνω στο αντικείμενο μας δίνοντας εντυπωσιακά αποτελέσματα. Το φυσικό μαύρο του άνθρακα, η απορρόφηση του από τα χρώματα και η ατελής φόρμα του κεραμικού είναι η ψυχή του ρακού.

Κεραμικά πλακάκια με τεχνική Racu

Σας παρουσιάζω μερικά κομμάτια από την συλλογή μου με κεραμικά πλακάκια εμπνευσμένα από τη μορφή του δράκου. Είναι φτιαγμένα, τα περισσότερα, από λευκό πηλό και χρωματισμένα με την Ιαπωνικής προέλευσης τεχνική Racu. Η τεχνική αυτή έχει θεαματικά αποτελέσματα καθώς δίνει χρωματισμούς μοναδικής ποιότητας που δεν μπορούν να επιτευχθούν με κανένα άλλο τρόπο.

Τα πλακάκια έχουν ακανόνιστο σχήμα, ελεύθερο σχέδιο και η επιφάνεια τους είναι ελαφρός κυρτή. Επίσης σε κάθε γωνία υπάρχουν μικρές τρύπες ώστε να μπορούν να συγκρατιθούν μεταξύ τους με διάφορα σύρματα και να δημιουργήσουν ενδιαφέρουσες συνθέσεις.

Πηλός Gres με σαμότ

Ο πηλός αυτός είναι τύπου gres(λευκός πηλός ) με κόκους σαμότ. Οι κόκκοι σαμότ δεν είναι τίποτα άλλο από πηλό Gres ο οποίος έχει ήδη ψηθεί και αλεσθεί ώστε να γίνει τόσο ψιλός όσο οι κόκκοι της άμμου. Αν δούμε ένα τσουβάλι με κόκκους σαμότ μοιάζει πολύ με τσουβάλι από άμμο. Η διαδικασία για να εμπλουτίσουμε τον πηλό με τους κόκκους γίνεται συνήθως σε μεγάλα ζυμωτήρια, αλλά μπορεί να γίνει και με ζύμωμα στο χέρι. Μια τεχνική που είναι όμως αρκετά κοπιαστική καθώς απαιτεί άσκηση μεγάλης δύναμης, για πολύ ώρα, ώστε ο σαμότ να μοιραστεί ομοιόμορφα στη μάζα του πηλού.

Η τεχνική αυτή έχει κάποια πλεονεκτήματα άλλα και κάποια μειονεκτήματα. Επειδή οι κόκκοι είναι προψημένοι όταν το αντικείμενο, φτιαγμένο με τον πηλό αυτό, μπει στο φούρνο να ψηθεί, οι κόκκοι δεν συστέλλονται, μειώνοντας έτσι τις συνολικές συστολές του αντικειμένου, κάνοντας το πιο ανθεκτικό στις μεταβολές της θερμοκρασίας. Για το λόγο αυτό ο πηλός αυτός είναι ιδανικός για το ψήσιμο με την τεχνική ρακού.

Επίσης η άμμος αυτή έχει την ιδιότητα να λειτουργεί σαν συνδετικό υλικό μεταξύ των μορίων του πηλού, κάνοντας τον πιο σκληρό και ανθεκτικό στα χτυπήματα και στις αλλαγές της θερμοκρασίας. Μπορούμε χάρη σε αυτές τις ιδιότητες να φτιάχνουμε αντικείμενα μεγαλύτερα σε όγκο και με πιο ελεύθερες φόρμες χωρίς να έχουμε τον φόβο κατάρρευσης ή σπασίματος κατά το ψήσιμο.

Το μειονέκτημα που έχει το υλικό αυτό, είναι πως εξαιτίας των κόκκων η επιφάνεια των μορφών που του δίνουμε δεν μπορεί να γίνει τόσο λεία και καθαρή όσο με τον κοινό πηλό, όταν βέβαια αυτό είναι θεμιτό. Στην περίπτωση των αντικειμένων μας όμως, η άγρια επιφάνεια που επιφέρει ο σαμότ, είναι ποθητή, καθώς ταιριάζει καλύτερα με την φύση του δράκοντα και την αίσθηση που θέλαμε να δώσουμε στα αντικείμενα που τον χρησιμοποιήσαμε.

Το μέγεθος των κόκκων του σαμότ επίσης ποικίλει, δίνοντας διαφορετικές ιδιότητες ανάλογες με το μέγεθος του. Όσο μεγαλύτεροι οι κόκκοι τόσο πιο ανθεκτικό και τραχύ είναι το αποτέλεσμα. Και όσο πιο ψιλοί τόσο αδυνατίζει η δομή και η αντοχή του πηλού, αυξάνοντας όμως την στιλπνότητα του.

Το είδος του σαμότ που χρησιμοποίησα ήταν προπαρασκευασμένος. Είχε δηλαδή ήδη ζυμωθεί ο πηλός με τον σαμότ από το εργοστάσιο παραγωγής, το οποίο βρίσκεται στην Ισπανία. Χρησιμοποίησα τρία διαφορετικά μεγέθη κόκκου ανάλογα με το αντικείμενο που δούλευα κάθε φορά. Όσο μεγαλύτερο το αντικείμενο τόσο μεγαλύτεροι και οι κόκκοι ώστε να έχω την ανάλογη σταθερότητα.

Τους πηλούς αυτούς θα τους βρούμε με τρις κωδικούς. BG για τον πιο ψιλόκοκκο από τον οποίο φτιάχτηκαν κυρίως μικρά γλυπτά, CT για τον πηλό με πιο μεγάλους κόκκους από τον οποίο βγήκαν αντικείμενα από καλούπια με την τεχνική πατητά, CH ο πιο χοντρόκοκκος από τον οποίο έγιναν τα μεγαλύτερα γλυπτά και CH N ένας πηλός που όταν ψηθεί παίρνει μαύρο χρώμα και από τον οποίο πειραματιστήκαμε με διάφορα αντικείμενα. Ένα ακόμα δυνατό στοιχείο των συγκεκριμένων πηλών είναι πως μέσα στα συστατικά τους έχουν κάποια κολλώδη ουσία που επιτρέπει μεγάλη ευκολία στο πλάσιμο του πηλού καθώς μπορούν να αποκολληθούν και να ξαναεφαρμοστούν πάνω στο αντικείμενο μεγάλα κομμάτια με σχετική ευκολία, χωρίς φόβο να μην γίνουν καλά οι συγκολλήσεις. Αυτό επιτρέπει μεγάλη ευχέρεια κινήσεων αλλά και γρήγορη δουλειά.